Hey..Mutlu Yıllar!

 Bu yıl içimizdeki çocuğu yaşattığımız bir yıl olsun...Neşeli, saf, temiz, dürüst, eğlenceli, doğal, meraklı, yaşam sevinciyle dolu, oyuncu, renkli olsun. 

Nasıl olursa olsun, ille de mutlu olsun.

Hey..Mutlu Yıllar!

Ödüllü Yaratıcı Özgeçmişler

Bu aralar İnsan Kaynaklarına ilişkin yarışmalar çoğalmaya başladı. Yaratıcı ilanlar, bloglar, aday CVleri...Bir İnsan Kaynakları Gönüllüsü olarak kendi adıma bu tarz organizasyonlardan çok mutlu olduğumu söyleyebilirim.

Yeni Asır gazetesi de CVyolla.com' un da katkısıyla böyle bir organizasyona imza atmış. Organizasyonun detaylarını BURADAN görebilirsiniz.

Şimdi ben susayım ödüllü yaratıcı özgeçmişler konuşsun:)

1. CV-Hilal Gülçiçek:

 2.CV-İmge Bilek:

 3.Cv-Emre Yenioğlu

Mansiyon Ödüllü CV-Özge Ozanoğlu

Yarışmanın kazananlarını tebrik ediyor, İnsan Kaynakları alanındaki yaratıcı çalışmaların artmasını diliyorum :)

İnsan Kaynakları’nda Doğru Bilinen Yanlışlar…

Bana göre, insan kaynaklarında hangi sistemi, hangi uygulamayı, formu, prosedürü vb. kullandığınızdan daha önemli olan şey, bunları hangi amaçla, hangi niyetle kullandığınız. Çünkü amacınız tabiri caizse “insani” değilse, üzgünüm, insanlara dokunamayacak ve onlardan verim alamayacaksınız.

İşte insan kaynaklarının kullandığı araçlardan bazıları hakkında doğru bilinen yanlışlar…

• İş tanımları pozisyonun sorumlulukları arasına giren işleri kapsar, amaç pozisyon sahibini bilgilendirmek olmalıdır, beklentilerle gözünü korkutmak ya da yerine getirilemeyecek sorumluluk ve hedeflerle meydan okumak değil.
• Organizasyon şeması pozisyonları, unvanları, kimin kime bağlı olduğunu gösteren bir yapıdır, kurumun işleyişini, pozisyonların kurum içerisindeki yerini vb anlamakta faydalıdır. Ancak organizasyon şeması, kurum içerisindeki pozisyonları önemine, sahip oldukları yetkilere vb göre sınıflandırmaz, sıralamaz, ayırmaz.
• Performans değerlendirme, amaç performansı yönetmek olduğunda güzel bir araçtır. Ancak yılda bir gün gelsin, o gün eteğimdeki taşları dökeyim, şu çalışana haddini bildireyim, şunun notunu buradan kırayım, şuna aman mutlaka yüksek not vereyim mantığı ile yürütüyorsanız süreci, tek suçlu İnsan Kaynakları değil demektir.
• İşe alım mülakatları, adayı tanımak, pozisyona göre adayın uygunluğunu anlamak için çok önemlidir. Ama işe alacağınız kişiye göre pozisyon uyduruyorsanız, tamamen aklınıza estiği gibi, sadece adaydan “aldığınız elektrik”e göre mülakat sürecini yürütüyorsanız, “neden yetkin ve istediğim gibi bir insan kaynağım yok” diye boşuna hayıflanmayın.

O kadar çok İnsan Kaynakları süreci, aracı sayabilirim ki bunlar gibi yanlış kullanılan. Önce İnsan Kaynağına bakış açısını değiştirmek gerekiyor, burada da yapmacıklık, zoraki iyi niyet bir işe yaramıyor. Duygusal zekası gelişmiş, vicdanı değerleri yüksek, insan kaynağına sözde değil gerçekten içtenlikle değer veren kurumlar İnsan Kaynakları araçlarını da daha etkin kullanabiliyor.

Kişilik Envanteri: Bu Kez İşe Alım Yapanlar İçin…

Lou Adler’in Linkedin üzerinden de paylaştığı makale (Why All Interviewers Should be Personality Tested, Not Candidates) oldukça ilgimi çekti.

Açıkçası, öncelikle dikkatimi çeken sadece iki soruyla DISC analizi yapabilmek olmuştu:

Soru 1: Yavaş mı hızlı mı karar alıyorsunuz?

Soru 2: Daha çok sonuçlarla mı ilişkilerle mi ilgilisiniz?

Gerçekten de bu iki soruya verdiği cevaplar en azından adayın tarzı hakkında bir bilgi verebiliyor. Ancak Adler’in kişilik envanteri hakkında bahsettiği başka bir nokta daha var ki, en az bu iki soru kadar önemli. İşe alım yapanların kişilik envanteri yapmış olmasının gerekliliği...

Peki bir işe alımcı kendi tarzını bilirse, ne tarz insanları işe almaya meyilli olduğunu ya da işe alımlarda en çok nelere dikkat ettiğini bilebilir mi? Kendi tarzını anlayan işe alım uzmanı ya da bir yönetici, belki Adler’in dediği gibi tarzını zıttından öğrenerek, kendisini geliştirebilir mi? En önemlisi kendini tanımayan işe alımcı, adayları tanıyabilir mi? Hatta işe alım yapanlara yönelik envanterler olsa, hoş olmaz mı?

Beni türlü sorulara sevk eden makalenin tamamını Lou Adler’dan okuyabilir, siz de kendi sorularınızı ve cevaplarınızı üretebilirsiniz.

Ne İş Olsa Yaparım Abi!

Sizi bilmem ama ben “Ne iş olsa yaparım (abi)” diyen adaydan korkarım. Çünkü ne iş olsa yaparım diyen aday, aslında ne iş yapabileceğini ve/veya yapmak istediğini bilmeyen adaydır.

Ne iş olsa yaparım sözünün hiçbiri hoş çağrışımlar yapmayan farklı anlamları var gibi gelir bana. “Ne iş olsa yaparım”, çünkü ben sadece para için çalışırım, param zamanında hesabıma yatıyor mu, gerisine bakmam. “Ne iş olsa yaparım”, çünkü bu işin gerektirdiği yetkinliklerden bihaberim, öğrenirim bir şekilde, ne olacak ki! “Ne iş olsa yaparım”, çünkü aslına bakarsanız ne yapabileceğimi ya da ne yapmak istediğimi ben de bilmiyorum, siz şu işi bir verin bana, bir denerim, belki severim. “Ne iş olsa yaparım”, çünkü belirli bir uzmanlığım hatta belki ilgi alanım bile yok, şu ya da bu iş fark etmez benim için. “Ne iş olsa yaparım”, çünkü işimin hayatımda sahip olduğu veya olabileceği önemin pek de farkında değilim.

Her ne kadar bu cümle bende hoş olmayan duygular yaratsa da, iki aday kesimi var ki, onları bu genellememden neredeyse muaf tutabilirim. Birincisi bu sözleri söylerken gerçekten içten olan ve verilebilecek “hemen hemen” her işi elinden geldiğince en iyi bir şekilde yapmaya hazır olan mavi yakalı çalışan profili. Sonuçta “emek parası” için çalışıp çabalayan ve bu çabasını bu şekilde ifade eden emekçilere laf söylemek kimsenin haddi değil. İkinci kesim ise, yeni mezun adaylar. Onların da gerçekten istedikleri işi bulmaları için denemeler yapmaları çok doğal hatta faydalı.

Ancak kişisel olarak ben, çok önceden beri genel hatlarıyla da olsa ne iş yapmak istediği konusunda fikri olanlardandım, sonraları bu konuda daha da ısrarcı oldum. Anlayacağınız, şimdi bana sorsanız, kusura bakmayın ama, “Her işi yap(a)mam abi ben!”

Taş Devrinde İş Görüşmesi:)

İş görüşmelerinin geçmişinin nereye dayandığını hiç merak ettiniz mi? The Armstrong and Miller Show "The Origin of Job Interview" isimli skecinde bu konuyu işlemiş. Video benim çok hoşuma gitti, bakalım size de tanıdık gelecek mi :)

Keyifli seyirler...

Olumsuzu Yönetmek Ustalık İster – Zeynep Oktuğ

İtiraf ediyorum, daha önce tamamında olumsuz geribildirim vermeyi anlatan bir kitap okumamıştım. Oysa ki konu sadece İnsan Kaynakları bakış açısıyla değil, günlük yaşamımızda, çocuk yetiştirmede, müşterilerle ilişkilerde vb. her yerde karşımıza çıkıyor ve ustaca uygulanmadığında sonu hüsran oluyor.

Arka kapakta kitabın içerisinde de yer alan şu sözlere yer verilmiş:

“Bazen birine "yapamıyorsun" demenin, onu hırslandıracağı ve çabalamaya yönelteceği düşünülür. Ama "yapamıyor" olmaktan doğan bir hırsın kimseye gerçek anlamda "iyi gelme" olasılığı yoktur. Bazen de, birisi "yapamıyor" olduğunda ona bunu iletmek zor gelir ve görev başkasına devredilmeye çalışılır. İletmeye istekli olanlar da çıkabilir. Ancak olumsuz süreçleri işe yarayacak şekilde yönetebilene az rastlanır.”

Ne kadar da doğru! Kitapta geribildirim almanın ve vermenin daha çok kişisel, psikolojik boyutuna yer verilmiş. Olumsuz geribildirim verirken performans yönelimli miyiz, öğrenme yönelimli mi? Olumsuz geribildirim aldığımızda hangi duygu düzenleme stratejilerini kullanıyoruz? Ve bu gerçekten ne ifade ediyor, ne fark ediyor, hatta neye mal oluyor?

Kitabın sonunda, konuyla ilgili oldukça faydalı iki akademik çalışmaya da yer verilmiş.

Açıkçası ben geribildirimin kitapta bahsedilen boyutları üzerine daha önce bu kadar derin düşünmemiştim, bu yüzden de benim için oldukça yararlı oldu. Geribildirimin psikolojik tarafını irdelemek isteyenlere özellikle tavsiye ederim.

Keyifli okumalar… 

Kendinizi Motive Etmenin 7 Yolu

Malum bu aralar herkes farklı konularda neyin nasıl yapılacağına dair maddeler sıralıyor. Ben de bu modaya uyayım dedim ve bu sefer falanca CEO’nun ya da filanca İnsan Kaynakları Gurusunun değil, bizzat bendenizin kendimi motive etmek için kullandığımı fark ettiğim teknikleri sıralamak istedim.

1. Amatör ruhunuza sahip çıkın: İnsan kaynakları alanında ilk deneyimlerimde özellikle heyecan duyup, her türlü işi yeni bir deneyim fırsatı olarak gördüğümü hatırlıyorum. Sanırım amatör ruhlu bir profesyonel olabilmek hem motivasyonumuza hem de iş sonuçlarımıza katkı sağlayacaktır.

2. Zaman planı yapın: To do listlerin yapılması, biten işlerin işaretlenmesi ve bir sonrakine hızlıca geçmek…planlar işlerin bütününün daha net görünmesini sağlıyor.

3. Dinlenin: Dinlenmek bazen fırsat bulmakta zorlansak da, gerçekten gerekli. Uyumak, bir hobiyle uğraşmak ya da kısa molalar vermek güç toplamayı sağlıyor.

4. Hedefinize odaklanın: Üniversiteye hazırlıktan iş hayatına devreden bir alışkanlık. Hedefiniz ne uğruna çaba harcadığınız size hatırlatacaktır.

5. Merak duyun: İşinize karşı merakınız ve öğrenme isteğiniz sizi bir adım ileriye taşıyacaktır. Reklamda söylendiği gibi, merak ne güzel şey, güzel şey merak…

6. Pozitif insanlarla beraber olun: Pozitif enerji de olumsuzluklar da bulaşıcı olabilir. Sizi güzele yönlendiren insanlarla beraber olmak her alanda hayatınıza olumlu etkide bulunacaktır.

7. Sağlığınıza dikkat edin: Klasik bir söz ama her şeyin başı sağlık. Fiziksel sağlığınız yerde değilse motive olmanız zorlaşacaktır. Siz siz olun, motivasyonunuzu sağlamada da sağlığın önemini unutmayın.

Söylediğim gibi, bunlar benim kişisel motivasyonda yararlı olduğunu gözlemlediğim yöntemler, belki siz de kendinize özgü yollar bulup bunları kullanmayı deneyebilirsiniz.

Bu arada bütün bu yazılardan, işveren ve İK profesyonelleri için nasılsa herkes kendi motivasyonunu sağlamakla yükümlü, ben hiç çaba harcamasam da olur sonucu çıkmasın. Kendi kendini motive eden bir çalışanı dışardan da motive ederseniz neler olabilir, bir hayal edin derim :)

İçsel Motivasyon mu Dışsal Motivasyon mu?

İçsel Motivasyon mu Dışsal Motivasyon mu?

Ödüllendirme yöntemleri motivasyon sağlamada gerçekten işe yarıyor mu?

Daniel Pink'in anlattıkları sizce de ilginç ve değerli değil mi?

Balık Tutmak ve İş Hayatı..

Bilinen bir hikayedir…

“ Amerikalı bir işadamı, iş seyahati için Meksika’ ya gitmiş. Boş zamanında şirin bir kıyı kasabasını ziyaret etmiş. Limanda gezinirken,  balık dolu bir tekne ve içinde keyifli bir balıkçıyı görmüş. Balıkçıya seslenmiş:

- Merhaba balıkçı, teknen balık dolu, bu kadar balığı ne kadar zaman da tuttun?

Balıkçı cevap vermiş:

- Bir iki saatte tuttum.

İşadamı merak etmiş:

-  Neden biraz daha uğraşıp daha fazla tutmadın?

Balıkçı omuz silkerek, cevaplamış:

- Bu kadar balık bizim için yeterli, daha fazlasına ihtiyacımız yok ki.

İşadamı balıkçının kanaatkârca yaklaşımına şaşırmış, merak etmiş:

- Günün kalan zamanında ne yapıyorsun peki, bütün günü nasıl geçiriyorsun?

Balıkçı, anlatmış bir gününü:

- Sabahları, denize açılırım, ihtiyacım kadar balık tutarım. Sonra çocuklarımla oynarım, onlarla vakit geçiririm. Öğleyin karımla biraz siesta yaparım. Akşamları amigolarla beraber gitar çalıp, şarap içer, gece yarısına kadar eğleniriz. Anlayacağınız gün nasıl geçiyor anlamıyorum.

İşadamı kendinden emin bir şekilde:

- Bak demiş istersen ben sana yardım ederim. Balık tutma işine daha çok zaman ayırmalısın. Büyük bir tekne ile daha çok balık tutabilirsin. Elde edeceğin gelirle başka tekneler de alırsın. Kısa zamanda bir balıkçı filosuna sahip olursun. Çok balık yakaladığın için balığı aracılara değil, doğrudan işleme tesislerine satabilirsin. Hatta daha sonra kendi balık işleme tesisini bile kurabilirsin. Benim yardımlarımla balıkçılık sektöründe lider olursun.

Balıkçı merakla sormuş:

- Bu dediklerinizi yapmak kaç sene sürer?

İş adamı:

- Tahminen 15-20 yıl sürer, ama sonrası daha güzel, şirketini halka açarsın, hisselerini iyi paraya satarsın, kısa zamanda zengin olup milyonlar kazanabilirsin.

Balıkçı heyecanlanmış:

- Milyonlar kazanırım ha, peki sonra bu parayla ne yapacağım?

İşadamı hayalini anlatmış:

- Sonra emekli olursun. Şirin bir balıkçı kasabasına yerleşirsin.  Bundan sonra artık zevk için balık tutarsın. Çocuklarınla, torunlarınla oynarsın. Eşinle keyfince istediğin kadar siesta yaparsın. Akşamları da arkadaşlarınla şarap içer ve gece yarısına kadar gülüp eğlenirsin. Sence de mükemmel değil mi?

Balıkçı cevap vermiş, 

"Ben zaten şimdi de bunları yapıyorum:)”  "

Siz bu hikayeyi nasıl yorumlardınız?

Bana sorarsanız, bu hikayede balıkçı da haklı, iş adamı da..

Herkes balıkçı olamaz belki, herkesin şartları da aynı olamaz…Öte yandan, dört mevsim balık tutarak yaşamak da herkese uygun olmayabilir. Ancak balık tutmaya da zaman ayıran, ayırabilen insanın iş yaşam dengesini daha kolay kurabileceği ve diğer işlerinde de daha verimli olabileceği açık. Bir de çalışırken balık tutuyor olmanın hazzını da alabilmek var ki o ayrı bir konu:)

Nerden bakarsanız bakın, balık tutmayı unutmayan İş Adamlarına ve Kadınlarına ihtiyacımız var bence:)

Hani Facebook'ta iş yoktu?

Yenibiris.com’un yeni uygulamasını duydunuz mu? Facebook profiliniz üzerinden bir tıkla bağlanacağınız insankaynaklari.com, profesyonel iş ağı oluşturarak size en uygun işi, en kısa sürede sunmakla görevli!

Facebook, sizin de dahil olduğunuz, 32 milyon kişinin üye olduğu geniş bir sosyal ağ! Bu sosyal ağda arkadaşlarınız, arkadaş olmak istedikleriniz, çalışmak için hayalini kurduğunuz şirketler de var! Peki çalışmak istediğiniz şirketlere tek tıkla ulaşmak istemez misiniz?

Biliyorsunuz iş bulmak isteyenler için en önemlisi, çalışmak istedikleri şirketlerdeki kişilerle nasıl bağlantı kuracaklarıdır… İnsankaynaklari.com sayesinde Facebook profilinizden istediğiniz bilgilerle oluşturduğunuz profilinizle çalışmak istediğiniz şirketlere “şimdi başvur”u tıklayarak iş başvurusu yapabilirsiniz. Diyelim ki çalışmak istediğiniz şirkette bir arkadaşınız çalışıyor. Onun aracılığıyla ulaşmak istediğiniz kişiye “Tanıştırılma talebi” yollayabilir, birinci ve ikinci dereceden bağlantınızın yardımıyla işi siz alabilirsiniz! Bağlantılarınızdan referans ve rozet talep ederek profilinizi sahip olduğunuz özelliklerle donatabilirsiniz. Tamamen ücretsiz bir uygulama olan insankaynaklari.com hem işveren hem de iş arayanlar için yepyeni fırsatlar sunuyor! Siz de insankaynaklari.com’a gelin, size en uygun işi kolaylıkla bulun. İnsankaynaklari.com ile iş bulmak artık daha kolay!

www.insankaynaklari.com

Bir bumads advertorial içeriğidir.

CEO'lar Nereden Nereye...

İşin, emeğin hiçbir zaman küçüğü olmaz bence. Ve iş hayatında her bir deneyimin kazandıracağı başka başka şeyler vardır...Ne de olsa "Binlerce millik yolculuk tek adımla başlar."

Nereden nereye dedirten CEO'ların eski meslekleri haberi için BURAYA tıklayabilirsiniz.

Meryem Uzerli Katkılı “Tükenmişlik Sendromu”

Bu sefer ki blog yazım enteresan bir şekilde magazinsel. Tükenmişlik sendromu konusunun magazinsel bir boyut kazanacağı hiç aklıma gelmezdi. Ama olsun reklamın iyisi kötüsü olmaz...

Tez dönemimde hakkında Türkçe kaynağa bile pek rastlayamadığım “Tükenmişlik Sendromu” Meryem Uzerli namı diğer Hürrem Sultan sayesinde ülkemizin yoğun gündemine oturmayı başardı. O kadar ki google’da Tükenmişlik Sendromu yazsanız, Meryem Uzerli’nin resmi çıkıyor, sosyal ağlarda her yönüyle konuşuluyor. Olayın diğer boyutlarını bir kenara bırakırsam, bu sayede “Tükenmişlik Sendromu” kavramını duymayan kalmadı, doğru ya da yanlış artık herkesin bu konuda bir fikri var.

İlk olarak sağlık çalışanları arasında görülen yorgunluk, hayal kırıklığı ve işi bırakmayla kendini gösteren bir durumu tanımlamak için Freudenberger tarafından ortaya atılmış olan tükenmişlik kavramı, daha sonra Maslach ve Jackson tarafından geliştirilmiştir. Freudenberger’e göre tükenmişlik; başarısız olma, yıpranma, enerji ve gücün azalması veya tatmin edilemeyen istekler sonucunda bireyin iç kaynaklarında meydana gelen tükenme durumudur.

Güzelim ülkemin çalışma şartları göz önünde tutulduğunda, Tükenmişlik Sendromu “Burn out” kanıksadığımız, farkında bile varmadığımız, varsak da şımarıklık ya da lüks olarak adlandırdığımız bir olgu haline gelmiştir ne yazık ki. Gülse Birsel’in konuyla ilgili yazısını henüz okumadıysanız okumanızı tavsiye ederim, zira pek çok çalışanın içinden geçenleri, kendine has esprili üslubuyla pek de güzel dile getirmiştir.

Tükenmişlik sendromu (burn out) yerine işe cezbolma (adanma, engagement) yaşayan çalışanları ve bireyleriyle ünlü bir ülke olmamız hayaliyle...

Geliş İK Geliş...

Yenibiris.com’un dergisi Yenibiris Dünyası Mayıs-Haziran Sayısı’nda “İK Kendine Yatırım Yapabiliyor mu?” diye sormuş. Gerçekleştirilen anketin sonuçlarına göre gelişim araçlarından en etkini “tecrübe paylaşımları” olarak bulunmuş, onu sırasıyla İK Eğitimleri, Seminerler ve İK Blogları izlemiş.

Tecrübe paylaşımlarının İK’nın gelişimi için son derece önemli olduğuna ben de katılıyorum. Eğitim, seminer, blog, dernek gibi diğer araçlarında da bir şekilde tecrübe paylaşım platformuna dönüştükçe değer kazandıklarını düşünüyorum. Blogların ise birinci sırada olmasa da listeye girmesi bir blog yazarı olarak beni mutlu etti. Pek çok sektörden blog yazarına pek fazla rastlanmazken İK blogları gelişim, paylaşım alanında gittikçe güçleniyor.

İnsan Kaynakları’nın kendi gelişimine daha çok zaman, kaynak ve enerji ayırabildiği bir gelecek düşlüyorum. Çok şey mi istiyorum?

Değiş Dünya Değiş...

Geliş İK Geliş... 

Yaratıcılık Zaman İster!...

Günlük koşuşturmacanın içindeyiz hepimiz.. Yaratıcılığın zaman istediğine ufak bir kanıt oluşturan yaratıcı bir video:

Çok Sıkıcı Bir İKcıyım Ben...

Galiba sıkıcı bir İKcıyım ben..Çünkü dünya ne kadar değişirse değişsin, sıkı sıkıya bağlı olduğum bazı “takıntı”larım var hala.

Çok konuşan çok iyi iletişimci sayılsa da bazı çevrelerde, bir İnsan Kaynakları çalışanı biraz da ketum olmalı bence. Özellikle iş görüşmelerinde konuşmaktan çok adayı dinlemeli, empati kurmalı, çok özel sorular sormamalı ama gerekli bilgileri de karşısındaki kırmadan almalı. Uzun süre bekletmemeli adayı, sadece kendi zamanını değerli saymamalı, karşısındakinin zamanına da değer vermeli. Gerçekleştirdiği bütün görüşmeleri gizlilik kuralları çerçevesinde yürütmeli. Referans görüşmelerinden önce adaydan izin istemeli.

Sıkıcı bir İKcıyım ben. Çarşaf gibi ortalığa saçılmış özgeçmişlerden rahatsız oluyorum. Herhangi bir değerlendirmede haksızlığa sebep olurum diye aklım çıkıyor. Çalışanlar hakkında dolaşan dedikodulardan hoşlanmıyorum. Onun maaşı, diğerinin disiplin cezası, berikinin özel sorunlarıysa benimle konuşmak istediğiniz, çok sıkıcı bir İKcıyım ben, beni böyle kabul ediniz...

Dikkat! Burcunuz İşe Alınmanızı Etkileyebilir!

Daha önce işe alımda “burcunuz nedir” sorusuyla karşılaşmış bir aday ve bu sorunun geçtiği nice mülakatlar bilen bir İnsan Kaynakları gönüllüsü olarak ntvmsnbc’nin haberi beni hem şaşırttı, hem de şaşırtmadı:) O nasıl oluyor derseniz, “işe alımda burçların etkisi”nin ayrımcılık olup olmadığını sorgulatacak kadar uç bir örneğine rastlamak şaşırtırken; mülakatlarda burç muhabetinin sıkça geçebildiğini bilmek şaşkınlığımı azalttı. 

Habere göre Avusturya’nın Salzburg şehrinde bir sigorta şirketi, gazetelere Oğlak, Boğa, Kova, Koç ve Aslan burcu olan satış ve yönetim departmanı elemanları alınacağına dair ilan vermiş ve bunun ayrımcılık sayılmayacağını sadece başvurulara kısıtlama getirildiğini savunmuş.

Haberin detaylarına NTVMSNBC'den ulaşabilirsiniz. Bu arada siz sormadan ben söyleyeyim, İkizler burcuyum ama Yükselenim Yengeç, hala ikna olmadıysanız Güneş burcuma da bakabiliriz:)

İyi Olayım Derken Kötü Olmak...

Küçükken kitaplığımıza yapıştırılmış bir söze takılırdı gözüm sık sık. Alıntının altında Montaigne yazardı. O yıllarda anlamını çok da kavrayamadığım bu söz büyüyüpte İnsan Kaynakları alanını seçince içimden sık sık tekrarlanır oldu:

“İyi olmak bazen o kadar ateşli bir tutku haline geliyor ki, iyi olalım derken kötü oluyoruz.”

Bu sözü bu kadar doğrulayan başka bir alan var mıdır biliyorum. Bütün İK süreçlerinin var olmasının da İnsan Kaynaklarından memnuniyetsizlik duyulmasının da sebebidir bu durum. Daha işe alım süreçlerinde başlar, bir adayı seçerek diğerlerini reddetmek, belki de hayal kırıklığına uğratmak durumundasınızdır. Ne de olsa her seçiş bir kaybediştir. Oysa siz sadece en uygun adayı seçmek, firmanız için de aday için de en uygun olanı yapmak amacındasınızdır. Yüksek performans gösteren bir çalışanı terfi ettirirsiniz, ödüllendirirsiniz, diğerleri gücenir. Hatta bazen ödül vereyim derken seçtiğiniz ödülün beğenilmediğini görürsünüz. Motivasyon amaçlı oganizasyon yaparsınız, neden oraya gittik de buraya gitmedik, neden yanımda başkasını getiremiyorum gibi bir dolu soruyla karşılaşırsınız. Organizasyon şemasını iş değerlemeye en uygun, en sistematik hale getirirsiniz, unvanı değişen çalışanlarda memnuniyetsizlik yaratırsınız. En mükemmel sistemleri kurarsınız, ama insan var ya işin içinde, kaş yapayım derken göz çıkarabilirsiniz.

Sadece çalışanlara karşı iyi olayım derken kötü olmazsınız. Çalışanın hakkını koruyayım derken üst yönetimle, yönetimin isteğini yapmaya çabalarken çalışanla, hedeflenen çalışmaları gerçekleştireyim derken bütçe kısıtıyla karşı karşıya gelirsiniz. 

Özetle zor zanaattir İnsan Kaynakları alanında çalışmak, melek ile şeytan arasında bir ip gerilidir ve siz ikisinin arasında gezinmektesinizdir. Yine de sonu bellidir bu gezintinin ve sonuç kaçınılmazdır, var oluş sebebiniz iyi olmakken, iyi olayım derken, kötü olursunuz. 

Peynirimi Kim Kaptı?-Spencer Johnson

Peynirimi Kim Kaptı?(Who Moved My Cheese) kısacık bir değişim öyküsü. Labirentte kendi peynirini bulmak isteyen ikisi fare (Koklarca ve Kokarca), ikisi insancık (Mırın ve Kırın) dört karakterin değişime farklı yaklaşımlarını anlatıyor. Oldukça ünlü olan bu öykünün mesajları da oldukça açık. Ancak benim en çok hoşuma giden: "Korkmasaydın ne yapardın?" oldu.

Keyifli okumalar:)

İşkolikliğe Övgü...

Uzayan çalışma saatleri, artan rekabet koşulları, esnek çalışma şekilleri, iş ve özel hayat arasındaki sınırların kalkması... Bir yandan da toplumda, çalışma hayatında çok çalışmanın sürekli övülmesi. Çok çalışmak güzel de, kendinizi çalışmaktan alıkoyamıyorsanız, dikkatli olun, çünkü işkolik olabilirsiniz!

İşkolikler çalışmayı durdurmakta zorlanıyor, iş dışındaki zamanlarını değerlendirmekte güçlük çekiyorlar. Bazen de kendi hayatlarından kaçınmak için daha çok çalışmaya yöneliyorlar. Çalıştıkları yerlerde çoğu zaman takdir toplasalar ve bu da daha da işkolik olmalarına neden olsa da uzun vadede ekip çalışmasını ve verimliliği baltalayabiliyorlar. İşkolikler evlerinde, sosyal hayatlarında pek çok sorun yaşayabiliyor, depresyon, stres, tükenmiş gibi sonuçlarla karşılaşabiliyorlar.

İşkolikliği bence günümüzde çok iyi yönetmek gerekiyor. Tabiri caizse, arada durup gülleri koklamayı unutmamamız gerekiyor...

Dinamik Tiyatro Yöntemiyle Vizyon Belirleme

Daha önce sizlerle ekipçe yaşadığımız Dinamik Tiyatro deneyiminden bahsetmiştim, Mark ve Filipe 21 Şubatta tekrar ülkemizde bir Workshop düzenleyecekler. Workshop öncesi bir de ücretsiz Webinar gerçekleştirecekler. Kaçırmayın derim :)

Webinara kayıt yaptırmak için:

Dinamik Tiyatro Webinar Kayıt

Bütün Şekerlerini Yedik Biz!

Son günlerde sosyal ağlarda dolaşan bir video çok hoşuma gitti. Mutlaka izleyenleriniz vardır, çocuklara ebeveynleri cadılar bayramında topladıkları bütün şekerleri yediklerini söylüyorlar. Çocukların tepkileri ise birbirinden farklı ve oldukça enteresan :) Aslında çocuklar bununla insanın doğasını da yansıtmış oluyorlar.

 

Bu durumu iş yaşamıza uyarlarsak, iş hayatında şekerimizi yiyenlere nasıl tepkiler veriyoruz? Bağırıp saldırıyor muyuz, ağlıyor muyuz, içimize mi atıyoruz, kaçıyor muyuz? Bir de olayın iletişim boyutu var tabii..durumu gayet olgunlukla karşılayan çocuklara ebeveynlerin durumu açıklarkenki yaklaşımları ve genelde kurdukları iletişim tarzı nasıldı sizce? Bizlerde aynı durum farklı şekilde aktarıldığında farklı tepkiler vermiyor muyuz?

Videoyu izleyelim, gülelim, ama bir yandan da düşünelim derim.

İyi seyirler...:)

Sihirli Bir Sözcük: Yetkinlik

İş dünyasına adım atan herkesin sıkça rastladığı sihirli bir sözcük var: Yetkinlik. Bilgi, beceri ve davranış boyutları olan bu sözcük daha iş ararken iş ilanlarında karşımıza çıkar: Müşteri odaklı, takım çalışmasına yatkın, iletişim yeteneği güçlü... Ardından iş tanımlarında, performans değerlendirmede, eğitim ve gelişim ihtiyaçlarını belirlemede, kariyer planlamada hatta ücretlendirmede bırakmaz peşimizi. 

Ancak yetkinliklerin iş yaşamındaki bu sihrini düşündüğümde özellikle temel ve liderlik yetkinlikleriyle ilk tanışmamızın iş yaşamında olması bana çok geç geliyor.  

Yani ailemizde, okullarda hatta sosyal çevremizde teknik yeterliliklerimiz sıkça sorgulanıyor (karne notlarımızın kaç olduğundan kaç dil bildiğimize, hangi teknik/araçları kullanabildiğimize uzuyor bu durum). Ama problem çözme (sadece matematik problemlerini çözmeyi değil problemleri çözebilmeyi öğrenme), yaratıcılık ve yenilikçilik, motive etme (hatta iç motivasyon ve başkalarını da yönlendirme), zaman yönetimi gibi temel ve yönetsel yetkinlikleri geliştirmeye çok da eğilmiyoruz. İlerleyen yaşlarda ise yetkinliğin sihri istesek de istemesek de sarıyor bizi. Öyle ya da böyle gelişmek için parlatıyoruz yetkinliklerimizi.

 

Umarım gelecekte yetkinliklerimizi daha küçük yaşlarda geliştirmemizi sağlayacak yapıcı yollar bulur ve içselleştirerek uygulamaya başlarız. İşte o zaman yetkinlikler  kağıt üzerinde kalan ifadeler olmaktan çıkıp gelişimimiz için gerçekten sihirli bir araç olmaya başlayacak.  

Karda Zordur Çalışmak...

Birkaç gündür hava durumu gündemimizin ilk sırasına yerleşti. Haberlerimizi, sosyal ağlardaki paylaşımları, gündelik sohbetlerimizi değiştirdi. Marx kültürü tanımlarken "doğanın yarattıklarına karşı insanoğlunun yarattığı her şey" der. Hava durumu kültürümüzü de sorgulattı. Hayvanları düşünüp su bırakan da vardı, tadını çıkarıp kar topu oynayan da, doğayla mücadelemizin sonucu mudur bilinmez küresel ısınmadan dem vuran da. Çalışma hayatımızı da etkiledi kar, hem zorluklarıyla, trafiğiyle, yorgunluğuyla; hem de moral motivasyonuyla.

Araçlarıyla yolda kalanlar, servis süresi uzayanlar, yollar boşalmış kimse çıkmamış diyenler, otobüs bekleyenler, yürürken üşüyenler, tatil umanlar, işten erken çıkanlar, işten geç çıkanlar, esnek saatlere uyum sağlayanlar, evden çalışanlar, geç kalanlar... büyük şehirlerde yol durumunun ve ulaşımın çalışanı nasıl etkilediğini bir kez daha gösterdi. Çalışırken de karın etkisi geçmedi, Kimisi sessiz sedasız serin havada sıcak çayıyla daha bir konsantre oldu işine, kimisi eve dönüş yolculuğunu düşünerek kaygılandı, kendisini veremedi iyice.

Dışarıda çalışanlar kuşkusuz en çok etkilenenler oldu, karda kazandılar ekmek paralarını.

Çok da tadını çıkaramadık sanki, hani şöyle çocukluğumuzdaki gibi. Takım çalışması diyip adına biraz kar topu oynasak hoş olmaz mıydı ki?